فرزندانمان در نتیجه خشم غیرقابل تحمل ، اضطراب و برانگیختگی غریزی ناشی از روبه رو شدن با جنگ دچار درماندگی می شوند و هرگاه فرزندانمان حادثه ای را تجربه کنند که حتی تصور آن نیز برای آنها مشکل باشد دچار ترومای روانی می شوند و سبب می شود عملکرد آنان دچار اختلال گردد.
بیشترین خطر متوجه کودکان ۸ تا ۱۲ سال است که دارای تاریخچه از بیماری های عاطفی، جسمی می باشند و خانواده آنان نیز قبل از بروز جنگ بی ثبات بوده است که البته در مورد دانش آموزان مجموعه آموزشی همیشه بهار و نوید بهار صدق نمیکند . خوشبختانه والدین دانش آموزان مجموعه آموزشی همیشه بهار و نوید بهار فوق العاده همراه فرزندان خود هستند..
ترومای روانی در دانش آموزان واقعی است و موجب تغییرات پایدار درونی و ماندگار در ساختار شخصیت ، شناخت و عواطف فرزندان ما می شود و نقش اساسی در ایجاد اختلالات روانی، شخصیتی در سنین بزرگسالی دارد .
علائم فرزندان دچار ترومای ناشی از جنگ عبارت است از :
اختلال در خواب و کابوس شبانه
بازگشت به رفتارهای گذشته مانند شب ادراری و مکیدن انگشت و…
واکنش های روان تنی مانند معده درد ، سردرد و سرگیجه
پرخاشگری و رفتارهای ضد اجتماعی ، عصبانیت، تحریک پذیری که حتی ممکن است از والدین منتقل شود.
تغییر نگرش نسبت به آینده: کودک به آینده ناامید می شود و نسبت به زندگی و دیگران نگرش منفی پیدا می کند .
دچار ترس های شرطی شده می شود مانند مشاهده دود ، آتش و صدای آژیر که سبب ترس در کودک می شود.
ظهور رفتارهای تکراری مانند موکنی، ناخن جویدن و…
در ارتباط با پیشگیری و درمان ترومای مذکور حمایت والدین به صورت حضور فیزیکی در کنار فرزندان بسیار مهم می باشد .
گوش دادن به صحبت های فرزندانمان بسیار ضروری است و اگر فرزند ما قادر به کلامی کردن ترس نیستند شرایط را برای بازی کردن ، داستان گویی و نقاشی آنان مهیا کنیم.
به سوالات فرزندانمان پاسخ دهیم و از کلمات قابل فهم برای فرزندانمان استفاده کنیم.
اجازه ندهیم فرزندانمان اخبار نامناسب جنگ را از رسانه های جمعی نگاه کنند زیرا مشاهده مکرر اخبار مربوط به جنگ ایجاد تروما می کند.
برنامه های روزمره فرزندانمان را حفظ کنیم و کلاسهایی که قبلا فرزندانمان را ثبت نام میکردیم را دوباره تکرار کنیم و به حالت عادی زندگی برگردیم.
